Steve Martin

استفن گلن مارتین (زاده ۱۴ اوت ۱۹۴۵) بازیگر، کمدین، نویسنده، تهیه‌کننده و موسیقی‌دان آمریکایی است. او برنده پنج جایزه گرمی، یک جایزه Primetime Emmy، و جایزه اسکار افتخاری در پنجمین جوایز سالانه فرمانداران آکادمی در سال 2013 دریافت کرد.[1] او برای تکمیل EGOT خود فقط به یک تونی نیاز دارد و برای موزیکال Bright Star در سال 2016 نامزد دریافت 2 جایزه تونی شد. در میان افتخارات بسیاری، او جایزه مارک تواین برای طنز آمریکایی، افتخارات مرکز کندی و یک زندگی AFI را دریافت کرده است. جایزه دستاورد. در سال 2004، Comedy Central مارتین را در رتبه ششم در فهرست 100 بهترین استندآپ کمیک قرار داد.

مارتین در دهه 1960 به‌عنوان نویسنده برای ساعت کمدی برادران Smothers مورد توجه عموم قرار گرفت، که برای آن در سال 1969 برنده جایزه Primetime Emmy شد و بعداً به عنوان یک مجری مکرر در Saturday Night Live. در دهه 1970، مارتین برنامه‌های کمدی بی‌نظیر و پوچ‌گرایانه‌اش را قبل از تماشای تئاترهای پرفروش در تورهای ملی اجرا کرد. از دهه 1980، مارتین پس از کناره گیری از استندآپ کمدی، با بازی در فیلم هایی مانند The Jerk (1979)، مرده ها شطرنجی نمی پوشند (1982)، مردی با دو مغز (1983)، به بازیگری موفق تبدیل شد. سه آمیگو (1986)، هواپیماها، قطارها و اتومبیل ها (1987)، شرورهای پوسیده کثیف (1988)، داستان لس آنجلس (1991)، بوفینگر (1999) و لونی تونز: بازگشت در عمل (2003). او همچنین در مجموعه‌ای از فیلم‌های خانوادگی بازی کرده است که پدرسالار خانواده را در فیلم‌های پدر و مادر (۱۹۸۹)، فیلم‌های پدر عروس (۱۹۹۱–۱۹۹۵) و فیلم‌های ارزان‌تر توسط دوجین (۲۰۰۳–۲۰۰۵) به تصویر می‌کشد.

در سال 2015، مارتین تورهای ملی را با کمدین همکار مارتین شورت آغاز کرد.در سال 2018، آنها ویژه نتفلیکس خود را با نام An Evening You Will Forget for the Rest of Your Life منتشر کردند که برای آن سه نامزدی جایزه امی Primetime دریافت کردند. در سال 2021، او در کنار شورت و سلنا گومز در مجموعه کمدی Hulu Only Murders in the Building همکاری کرد. بازی او ششمین نامزدی گلدن گلوب را برایش به ارمغان آورد.

مارتین همچنین برای نوشتن کتاب و اشعار موزیکال Bright Star (2016) و کمدی Meteor Shower (2017) شناخته می شود که هر دو در برادوی به نمایش درآمدند. در حالی که او از سنین پایین بانجو می نواخت و موسیقی را از ابتدای فعالیت حرفه ای خود در برنامه های کمدی خود گنجانده بود، از دهه 2000 به طور فزاینده ای کار خود را به موسیقی اختصاص داده است، کمتر بازیگری می کند و بیشتر عمر حرفه ای خود را صرف نواختن بانجو و ضبط می کند. و تور با بازیگران مختلف بلوگراس، از جمله ارل اسکراگز، که با او در سال 2002 برنده جایزه گرمی برای بهترین اجرای دستگاهی کانتری شد. اولین آلبوم موسیقی انفرادی او، The Crow: New Songs for the 5-String Banjo (2009) جایزه گرمی را دریافت کرد. برای بهترین آلبوم بلوگرس.