Sergio Castellitto

او در سال‌های حضور در تئاتر در کنار بسیاری از بازیگران مشهور از جمله لوئیجی اسکوارزینا، آلدو تریونفو و انزو موزیی کار کرد. کاستلیتو کار سینمایی خود را در سال 1983 در کنار مارچلو ماسترویانی و میشل پیکولی در «ژنرال ارتش مرده» ساخته لوچیانو توولی آغاز کرد. او فیلم‌های زیادی مانند «Sembra morto…ma è solo svenuto» به کارگردانی فلیس فارینا، «Piccoli equivoci» ساخته ریکی توگناتزی و «Stasera a casa di Alice» اثر کارلو وردونه را تفسیر کرد. او با فیلم های «کدو تنبل بزرگ» فرانچسکا آرچیبوگی و «ستاره ساز» جوزپه تورناتوره بیشتر به شهرت رسید. در اواخر دهه 1980، کاستلیتو در چندین مینی سریال تلویزیونی ایتالیایی ظاهر شد، از جمله “Un siciliano in Sicilia” (1987)، “Cinque storie inquietanti” (1987)، “Piazza Navona” (1988)، “Cinéma” (1988)، و ” Come stanno bene insieme” (1989). او همچنین در مینی سریال “Victoire, ou la douleur des femmes” (2000) ظاهر شد. موفقیت با فیلم‌های «La famiglia»، «L’ultimo bacio»، «کاترینا در شهر بزرگ»، «لبخند مادرم»، «بیشتر مارتا» و به‌ویژه با فیلم‌های «حرکت نکن» نوشته همسرش به دست آمد. مارگارت مازانتینی. از دیگر فیلم‌های او می‌توان به «Il regista di matrimoni» اثر مارکو بلوکیو و «La stella che non c’è» ساخته جیانی آملیو اشاره کرد. در فرانسه کاستلیتو در فیلم Va savoir اثر ژاک ریوت (2001) نقش اول مرد را در مقابل ژان بالیبار بازی کرد.

آخرین دستاورد او به عنوان بازیگر نقش او در نقش “پدر پیو: مرد معجزه” است که می توان گفت نقش تعیین کننده دوران حرفه ای او بوده است. اولین فیلمی که او کارگردانی کرد «لیبرو بورو» و پس از آن «جنب نخور» است. او در فیلم «سرگذشت نارنیا: شاهزاده کاسپین» نقش آنتاگونیست شاه میراز را بازی کرد. آخرین فیلم او به عنوان کارگردان «دو بار متولد شد» بود که در جشنواره فیلم تورنتو (2012) بازی کرد، جایی که بسیاری از مطبوعات انگلیسی زبان از آن استقبال نکردند. اخیراً کاستلیتو در سریال تلویزیونی “در درمان” در نقش جیووانی ظاهر شد. کاستلیتو با مارگارت مازانتینی ازدواج کرده و چهار فرزند دارد.