Max von Sydow

ماکس فون سیدو (/vɒn ˈsiːdoʊ/; سوئدی: [fɔn ˈsyːdɔv] (گوش دادن)؛ زادهٔ کارل آدولف فون سیدو؛ ۱۰ آوریل ۱۹۲۹ – ۸ مارس ۲۰۲۰) یک هنرپیشه[a] سوئدی-فرانسوی بود. او ۷۰ سال فعالیت حرفه‌ای در سینما، تلویزیون و تئاتر اروپا و آمریکا داشت و در بیش از ۱۵۰ فیلم و چندین سریال تلویزیونی به زبان‌های مختلف ظاهر شد. او در سال 2002 شهروند فرانسه شد و دو دهه آخر عمرش را در فرانسه زندگی کرد.

فون سیدو که قادر به ایفای نقش‌هایی از قهرمان‌های متفکر و متفکر گرفته تا هنرمندان طعنه‌آمیز و بدبین‌های تهدیدآمیز و اغلب شادمان بود، برای اولین بار برای بازی در نقش شوالیه قرن چهاردهم آنتونیوس بلاک در فیلم مهر هفتم (1957) اثر اینگمار برگمان، که صحنه‌های نمادین او را به نمایش می‌گذارد، در سطح بین‌المللی مورد توجه قرار گرفت. شخصیتی که مرگ در بازی شطرنج را به چالش می کشد. او در مجموع در یازده فیلم به کارگردانی برگمن ظاهر شد که از جمله آنها می توان به بهار باکره (1960) و تاریکی شیشه ای (1961) اشاره کرد که هر دو برنده جایزه اسکار بهترین فیلم خارجی زبان بودند. او ربع قرن بعد در برنده سوم، پله فاتح (1987) اثر بیل آگوست بازی کرد.

فون سیدو اولین فیلم آمریکایی خود را در نقش عیسی مسیح در فیلم حماسی کتاب مقدس جورج استیونز به نام The Greatest Story Ever Told (1965) انجام داد و در ادامه در فیلم هایی مانند جن گیر ساخته ویلیام فریدکین (1973)، سه روز کندور ساخته سیدنی پولاک بازی کرد. 1975)، فیلم علمی تخیلی فلش گوردون (1980)، اقتباس جیمز باند هرگز دیگر نگو هرگز (1983)، تلماسه دیوید لینچ (1984)، هانا و خواهرانش وودی آلن (1986)، گزارش اقلیت استیون اسپیلبرگ (2002)، جزیره شاتر مارتین اسکورسیزی (2010)، رابین هود از ریدلی اسکات (2010) و جنگ ستارگان: نیرو برمی خیزد جی جی آبرامز (2015). او همچنین نقش مکمل در بازی تاج و تخت HBO به عنوان کلاغ سه چشم داشت، که برای آن نامزد جایزه Primetime Emmy شد.

فون سیدو در طول دوران حرفه‌ای‌اش دو نامزدی جایزه اسکار را برای بازی در فیلم‌های Pelle the Conqueror (1987) و Extremely Loud & Incredibly Close (2011) دریافت کرد. او جایزه فرهنگی بنیاد سلطنتی سوئد را در سال 1954 دریافت کرد، در سال 2005 به عنوان Commandeur des Arts et des Lettres انتخاب شد، و در 17 اکتبر 2012 به عنوان شوالیه لژیون d’Honneur انتخاب شد.