مَریلین مونرو (انگلیسی: Marilyn Monroe؛ با نام تولد نورما جین مورتنسون؛ ۱ ژوئن ۱۹۲۶ – ۴ اوت ۱۹۶۲) بازیگر و مدل آمریکایی بود. او که به بازی در نقش شخصیتهای کمدی «بامبشل بلوند» معروف بود. او فقط یک دهه بازیگر پردرآمد بود اما تا زمان مرگش در سال ۱۹۶۲ فیلمهایش ۲۰۰ میلیون دلار (معادل ۲ میلیارد دلار در سال ۲۰۱۹) در گیشه فروخت. او مدتها پس از مرگش، همچنان نماد اصلی فرهنگ عامه است. در سال ۱۹۹۹، انستیتوی فیلم آمریکا نام مونرو را در رتبهٔ ششم فهرست بزرگترین افسانههای نمایشگر زن در دوران طلایی هالیوود قرار داد.
مونرو در لس آنجلس به دنیا آمد و بزرگ شد. بیشتر دوران کودکی خود را در خانههای پرورشگاهی و یتیمخانه گذراند و در ۱۶ سالگی ازدواج کرد. او در طول جنگ جهانی دوم در یک کارخانه مشغول کار بود. آنجا با عکاسی از اولین واحد فیلم متحرک آشنا شد و کار موفقیتآمیز مدلسازی عکسهای قابل الصاق به دیوار را آغاز کرد که منجر به عقد قراردادهای سینمایی کوتاهمدت با استودیو قرن بیستم و کلمبیا پیکچرز شد. پس از مجموعهای از نقشهای کوتاه در فیلم، او در اواخر سال ۱۹۵۰ قرارداد جدیدی با فاکس بست. در طی دو سال آینده، او با بازی در چندین کمدی از جمله به همان جوانی که حس میکنی و حقهبازی و در درامهای برخورد در شب و زحمت در زدن به خودت نده به بازیگری محبوب تبدیل شد. هنگامی که فاش شد مونرو قبل از ستارهشدن عکسهای برهنه میگرفته، با یک رسوایی روبرو شد اما این موضوع به حرفهٔ او آسیب نرساند و در عوض باعث افزایش علاقهاش به فیلمهایش شد.
تا سال ۱۹۵۳، مونرو یکی از پرفروشترین ستارههای هالیوود بود. در اوایل سال ۱۹۵۴ به دلیل امتناع از یک پروژه سینمایی، مدت کوتاهی از فعالیت خود دور شد اما برای بازی در فیلم خارش هفتساله (۱۹۵۵) که یکی از بزرگترین موفقیتهای گیشه در زندگی حرفهای او بود، به فعالیت خود بازگشت. هنگامی که این استودیو هنوز تمایلی به تغییر قرارداد مونرو نداشت، او در سال ۱۹۵۴ شرکت تولید فیلم خود را تأسیس کرد. او سال ۱۹۵۵ را به ساخت این شرکت اختصاص داد و شروع به مطالعهٔ بازیگری متد زیر نظر لی استراسبرگ در اکتورز استودیو کرد. در اواخر همان سال، فاکس به او قرارداد جدیدی اعطا کرد که به او امکان کنترل بیشتر و حقوق بیشتر میداد. نقشهای بعدی او شامل ایستگاه اتوبوس (۱۹۵۶) که با تحسین منتقدان همراه بود و اولین تولید مستقل او در شاهزاده و مانکن (۱۹۵۷) بود. نقشآفرینی در فیلم بعضیها داغشو دوست دارن (۱۹۵۹) موفق به کسب گلدن گلوب بهترین بازیگر زن شد و یک موفقیت مهم و تجاری برای او بود. آخرین فیلم تکمیلشده او درام ناجورها (۱۹۶۱) بود.
زندگی خصوصی آشفتهٔ مونرو بسیار مورد توجه قرار گرفت. او با اعتیاد و اختلالات خلقی دست و پنجه نرم میکرد. ازدواج مونرو با ستاره بازنشستهٔ بیسبال جو دیماجیو و نمایشنامهنویس آرتور میلر بسیار عمومی شد و هر دو به طلاق انجامید. در ۴ اوت ۱۹۶۲، او در ۳۶ سالگی بر اثر مصرف بیش از حد باربیتورات در خانهاش در لس آنجلس درگذشت. مرگ مونرو یک خودکشی احتمالی اعلام شد، اما چندین نظریه توطئه در دهههای پس از مرگ او مطرح شدهاست.