Katharine Hepburn
کاترین هوتن هپبورن (انگلیسی: Katharine Houghton Hepburn؛ ۱۲ مهٔ ۱۹۰۷ – ۲۹ ژوئن ۲۰۰۳) بازیگر آمریکایی بود. او در طول ۶۰ سال دوران فعالیت حرفه‌ای خود، بانوی اول هالیوود بود. هپبورن برای روحیه‌ای با استقلال سرسختانه همراه با شخصیتی پرشور و شوق معروف بود. او شخصیتی سینمایی از خود پرورش داد که با تصویر عمومی خود مطابق بود و مرتباً نقش زنان بااراده و پیچیده را ایفا می‌کرد. آثار او طیفی از ژانرها، از کمدی اسکروبال گرفته تا درام ادبی را در بر می‌گرفت و برایش چهار جایزهٔ اسکار در رشتهٔ بهترین بازیگر زن کسب کرد—بیش از هر بازیگری. انستیتوی فیلم آمریکایی در سال ۱۹۹۹ از هپبورن به‌عنوان بزرگترین ستارهٔ زن در سینمای کلاسیک هالیوود یاد کرد.
فعالیت بازیگری هپبورن هنگام تحصیل در کالج برین مار آغاز شد. نقدهای مثبت برای فعالیتش در برادوی باعث شد مورد توجه هالیوود قرار بگیرد. سال‌های اولیه حضور او در سینما و کسب جایزهٔ اسکار بهترین بازیگر زن در سومین فیلمش، شکوه صبح (۱۹۳۳)، برایش شهرت بین‌المللی را در پی داشت. این روند با مجموعه‌ای از شکست‌های تجاری تداوم یافت که در کمدی تحسین‌شدهٔ پرورش بیبی (۱۹۳۸) به اوج خود رسیده بود. او بازگشتی را برای خودش طرح کرد و در ادامه قراردادی را با آر.ک. ئو ردیو پیکچرز خرید و امتیاز انتشار سینمایی نمایش‌نامهٔ داستان فیلادلفیا را کسب کرد. او مدتی بعد این امتیاز را به شرط آنکه یک ستاره باشد فروخت. او برای فیلم کمدی داستان فیلادلفیا (۱۹۴۰) که در گیشه با موفقیت همراه بود، برای سومین بار نامزد دریافت جایزهٔ اسکار شد. هپبورن در دههٔ ۱۹۴۰ با مترو گلدوین مایر قرارداد بست. حرفه‌اش در آن‌جا بر رابطه‌اش با اسپنسر تریسی متمرکز بود. این رابطه به‌مدت ۲۶ سال و با ساخت ۹ فیلم به طول انجامید و هیچ‌گاه به‌صورت عمومی به رسمیت شناخته نشد.
هپبورن در نیمهٔ دوم زندگی خودش را به چالش کشید. او به بازی در نمایش‌های تئاتر ویلیام شکسپیر و طیفی از نقش‌های ادبی پرداخت. او در آن زمان جایگاهی را یافت که در آن نقش پیردختران میانسال را ایفا می‌کرد؛ مانند ملکه آفریقایی (۱۹۵۱) که این کاراکتر مورد پذیرش عموم مردم قرار گرفت. هپبورن سه جایزهٔ اسکار دیگر برای نقش‌آفرینی در فیلم‌های حدس بزن چه‌کسی برای شام می‌آید (۱۹۶۷)، شیر در زمستان (۱۹۶۸) و روی گلدن پاند (۱۹۸۱) کسب کرد. او در دههٔ ۱۹۷۰ شروع به حضور در فیلم‌های تلویزیونی کرد که بعدها به کانون حرفهٔ او تبدیل شد. آخرین حضور او بر روی پردهٔ سینما در ۸۷ سالگی بود. در پی گذراندن دوره‌ای از بیماری و عدم فعالیت، هپبورن در سال ۲۰۰۳ در ۹۶ سالگی درگذشت.
هپبورن به‌طور آشکار از استفاده‌شدن خود برای ماشین تبلیغاتی هالیوود اجتناب می‌کرد و از انتظاراتی که مردم از سبک زنان در نظام اجتماعی داشتند، پیروی نمی‌کرد. او رک‌گو، قاطع و چابک بود و پیش از اینکه برای زنان مد روز شود، شلوار می‌پوشید.او در جوانی به مدت کوتاهی ازدواج کرد اما پس از آن به‌صورت مستقل زندگی می‌کرد. هپبورن با سبک زندگی نامتعارفش و شخصیت‌های مستقلی که به روی پردهٔ سینما آورد، مظهر «زن مدرن» در قرن بیستم ایالات متحده بود و از او به عنوان یک چهرهٔ فرهنگی بانفوذ یاد می‌شود.
