John Gielgud

Sir Arthur John Gielgud, OM, CH (/ˈɡiːlɡʊd/؛ ۱۴ آوریل ۱۹۰۴ – ۲۱ مه ۲۰۰۰) یک بازیگر و کارگردان تئاتر انگلیسی بود که فعالیت حرفه‌ای او هشت دهه به طول انجامید. با رالف ریچاردسون و لارنس اولیویه، او یکی از سه گانه بازیگرانی بود که در بیشتر قرن بیستم بر صحنه بریتانیا تسلط داشتند. او که یکی از اعضای خاندان تئاتری خانواده تری بود، اولین کار بازیگری خود را به عنوان یکی از اعضای کوچکتر گروه پسر عمویش فیلیس نیلسون تری در سال 1922 به دست آورد. قبل از اینکه خود را در Old Vic به عنوان نماینده شکسپیر در 1929-1931 تثبیت کند.

در طول دهه 1930، گیلگود یک ستاره صحنه در وست اند و برادوی بود و در آثار جدید و کلاسیک ظاهر شد. او یک کار موازی را به عنوان کارگردان آغاز کرد و شرکت خود را در تئاتر کوئینز لندن راه اندازی کرد. بسیاری او را بهترین هملت دوران خود می‌دانستند و همچنین برای نقش‌های کمدی مانند جان ورثینگ در «اهمیت جدی بودن» شهرت داشت. در دهه 1950، گیلگود می‌ترسید که با محکوم شدن و جریمه شدن به خاطر یک جرم همجنس‌بازی، حرفه‌اش تهدید شود، اما همکارانش و مردم وفادارانه از او حمایت کردند. هنگامی که نمایش‌های آوانگارد جایگزین تولیدات سنتی وست اند در اواخر دهه 1950 شدند، او هیچ نقش صحنه‌ای مناسب جدیدی پیدا نکرد و برای چندین سال بیشتر در تئاتر برای نمایش تک نفره شکسپیر «عصر انسان» شناخته شد. از اواخر دهه 1960، نمایشنامه‌های جدیدی از نویسندگانی از جمله آلن بنت، دیوید استوری و هارولد پینتر را یافت که مناسب او بود.

گیلگود در نیمه اول کار خود سینما را جدی نمی گرفت. اگرچه او اولین فیلم خود را در سال 1924 ساخت و با فیلم همراهان خوب (1933) و ژولیوس سزار (1953) موفقیت هایی کسب کرد، اما تا دهه شصت زندگی خود به طور منظم فعالیت سینمایی را شروع نکرد. گیلگود بین بکت (1964) در بیش از شصت فیلم ظاهر شد، که برای آن اولین نامزدی اسکار خود را برای بازی در نقش لویی هفتم فرانسوی و الیزابت (1998) دریافت کرد. او در نقش هابسون اسید زبان در آرتور (1981) برنده جایزه اسکار بهترین بازیگر نقش مکمل مرد شد. کارهای سینمایی او همچنین یک جایزه گلدن گلوب و دو جایزه بفتا را برای او به ارمغان آورد.

گرچه گیلگود تا حد زیادی نسبت به جوایز بی تفاوت بود، اما امتیاز نادری داشت که برنده جایزه اسکار، امی، گرمی و تونی شد. او از آغاز کارش به خاطر صدا و تسلطش بر شعر شکسپیر شهرت داشت. او بیش از صد درام رادیویی و تلویزیونی را بین سال‌های 1929 و 1994 پخش کرد و از بسیاری از نمایش‌نامه‌ها، از جمله ده نمایشنامه شکسپیر، ضبط تجاری کرد. از افتخارات او، او در سال 1953 لقب شوالیه را دریافت کرد و تئاتر گیلگود به نام او نامگذاری شد. او از سال 1977 تا 1989 رئیس آکادمی سلطنتی هنرهای دراماتیک بود.