James Stewart

جیمز میتلند استوارت (زاده ۲۰ مه ۱۹۰۸ – درگذشته ۲ ژوئیه ۱۹۹۷) بازیگر و خلبان نظامی آمریکایی بود. استوارت که به خاطر نقش‌آفرینی متمایزش و شخصیت‌های همه‌جانبه‌اش شناخته می‌شود، از سال 1935 تا 1991 80 فیلم را در بر گرفت. او با اخلاق قوی‌ای که هم روی و هم در خارج از صفحه نمایش به تصویر می‌کشید، مظهر “آرمان آمریکایی” در قرن بیستم بود. در سال 1999، مؤسسه فیلم آمریکا (AFI) او را در فهرست برترین بازیگران مرد آمریکایی در رتبه سوم قرار داد.

استوارت که در ایندیانا، پنسیلوانیا به دنیا آمد و بزرگ شد، بازیگری را در دانشگاه پرینستون آغاز کرد. پس از فارغ التحصیلی در سال 1932، او به عنوان بازیگر صحنه شروع به کار کرد و در برادوی و در تولیدات تابستانی سهام ظاهر شد. در سال 1935، او اولین نقش مکمل خود را در یک فیلم به دست آورد و در سال 1938 در کمدی گروهی فرانک کاپرا، تو نمی توانی آن را با خودت ببری، به موفقیت دست یافت. سال بعد، استوارت اولین نامزدی از پنج نامزدی اسکار خود را به خاطر بازی در نقش مردی ایده آل و با فضیلت که در فیلم آقای اسمیت به واشنگتن می رود (1939) اثر کاپرا، سناتور شد، به دست آورد. او تنها جایزه اسکار خود را برای بهترین بازیگر مرد برای بازی در کمدی داستان فیلادلفیا (1940) که کاترین هپبورن و کری گرانت نیز در آن بازی کردند، دریافت کرد. استوارت یک خلبان آماتور دارای مجوز، بلافاصله پس از ورود ایالات متحده به جنگ جهانی دوم در سال 1941، در نیروی هوایی ارتش نام نویسی کرد. او در سال 1959 به درجه سرتیپی در نیروی هوایی ذخیره ارتقا یافت و در سال 1968 بازنشسته شد و در آن زمان مدال خدمات ممتاز نیروی هوایی به او اعطا شد. پرزیدنت رونالد ریگان در سال 1985 استوارت را به درجه سرلشکری ​​ارتقا داد.

اولین نقش استوارت پس از جنگ در نقش جورج بیلی در فیلم این یک زندگی شگفت انگیز (1946) اثر کاپرا بود. اگرچه این فیلم پس از اکران موفقیت چندانی نداشت، او نامزدی اسکار را به دست آورد و این فیلم به یک کلاسیک کریسمس و همچنین یکی از شناخته شده ترین نقش های او تبدیل شد. در دهه 1950، استوارت در فیلم هایی به کارگردانی آنتونی مان، از جمله وینچستر ’73 (1950)، داستان گلن میلر (1954) و خار برهنه (1953) و آلفرد هیچکاک در طناب (1948) نقش شخصیت های تیره تر و از نظر اخلاقی مبهم تر را بازی کرد. ، پنجره عقب (1954)، مردی که خیلی زیاد می دانست (1956) و سرگیجه (1958). از دیگر فیلم های او در دهه 50 می توان به هاروی (1950) اقتباسی برادوی و درام دادگاهی آناتومی یک قتل (1959) اشاره کرد که هر دو نامزدی اسکار را برای او به ارمغان آوردند. او یکی از محبوب ترین ستاره های سینما در دهه 50 بود که اکثر فیلم هایش به موفقیت های باکس آفیس تبدیل شدند. وسترن های بعدی استوارت شامل مردی که لیبرتی والانس را شلیک کرد (1962) با جان وین و پاییز شاین (1964) به کارگردانی جان فورد بود. او در طول دهه 1960 در بسیاری از کمدی های خانوادگی محبوب ظاهر شد. پس از سرمایه گذاری کوتاهی در بازیگری تلویزیونی، استوارت در دهه 1980 نیمه بازنشسته شد. او جوایز افتخاری بسیاری از جمله جایزه افتخاری آکادمی و مدال آزادی ریاست جمهوری را در سال 1985 دریافت کرد.

استوارت تا 40 سالگی ازدواج نکرد و مطبوعات او را “لیسانس بزرگ آمریکایی” نامیدند. در سال 1949 با مدل سابق گلوریا هتریک مک لین ازدواج کرد. آنها دو دختر دوقلو داشتند و او دو پسرش را از ازدواج قبلی خود به فرزندی پذیرفت. این ازدواج تا زمان مرگ مک لین در سال 1994 ادامه داشت. استوارت سه سال بعد بر اثر آمبولی ریه درگذشت.