Dustin Hoffman

داستین لی هافمن (زادهٔ ۸ اوت ۱۹۳۷) بازیگر و فیلمساز آمریکایی است. او به خاطر نمایش همه کاره اش از ضدقهرمانان و شخصیت های آسیب پذیر عاطفی شناخته شده است. رابرت دنیرو، بازیگر، او را به عنوان “بازیگری با چهره همه‌جانبه که تجسم انسان دلخراشی بود” توصیف کرد. هافمن در جوانی می‌دانست که می‌خواهد در رشته هنر تحصیل کند و وارد کنسرواتوار موسیقی لس‌آنجلس شد. بعداً تصمیم گرفت وارد بازیگری شود و برای آن در خانه نمایش پاسادنا در لس آنجلس آموزش دید. اولین اجرای تئاتر او در سال 1961 آشپزی برای آقای ژنرال در نقش ریدزینسکی بود. در آن زمان او در چندین نقش مهمان در برنامه های تلویزیونی مانند شهر برهنه و مدافعان ظاهر شد. او سپس در سال 1966 در نمایشنامه خارج از برادوی بازی کرد. جایی که اجرای او هم جایزه جهانی تئاتر و هم جایزه میز درام را برای او به ارمغان آورد.

نقش موفقیت آمیز او در نقش بنجامین براداک در فیلم تحسین شده و نمادین مایک نیکولز فارغ التحصیل (1967) بود که اولین نامزدی اسکار خود را برای آن دریافت کرد. نقش بعدی او “راتسو” ریزو در فیلم کابوی نیمه شب جان شلزینگر (1969) بود که در آن در کنار جان وویت بازی کرد. آنها هر دو نامزدی اسکار را دریافت کردند و فیلم در ادامه جایزه اسکار بهترین فیلم را دریافت کرد. او در دهه 1970 با ایفای نقش هایی که هنر بازیگری او را شکل دادند، به موفقیت دست یافت، ژانرها را بدون زحمت در وسترن Little Big Man (1970)، درام زندان Papillon (1973)، بازی در نقش یک کمدین بحث برانگیز و پیشگام در لنی (1975) باب فوسه به دست آورد. ، مرد ماراتون در کنار لارنس اولیویه (1976) و در نقش کارل برنشتاین در حال تحقیق درباره رسوایی واترگیت در همه مردان رئیس جمهور (1976). در سال 1979، هافمن در درام خانوادگی کرامر علیه کرامر در کنار مریل استریپ بازی کرد. آنها هر دو جایزه اسکار را برای اجرای خود دریافت کردند.

پس از سه سال وقفه از سینما، هافمن در کمدی کسب و کار نمایشی سیدنی پولاک Tootsie (1982) در مورد یک بازیگر مبارز که برای به دست آوردن یک نقش بازیگری تظاهر به یک زن می کند، بازگشت. او در سال 1984 با بازی در نقش ویلی لومان در فیلم مرگ فروشنده به صحنه بازیگری بازگشت و یک سال بعد در یک فیلم تلویزیونی این نقش را تکرار کرد و جایزه امی پرایم تایم را به دست آورد. در سال 1987 او در کنار وارن بیتی در کمدی ایشتار اثر الین می بازی کرد[6] او دومین جایزه اسکار بهترین بازیگر مرد را برای ایفای نقش ری بابیت در فیلم مرد بارانی در سال 1988 با همبازی تام کروز دریافت کرد. در سال 1989، او نامزد جایزه تونی و جایزه درام دسک برای بازی در نقش شایلاک در اجرای صحنه ای تاجر ونیز شد.[4] در دهه 1990، او در فیلم‌هایی مانند اقتباس کمدی اکشن وارن بیتی، دیک تریسی (1990)، هوک استیون اسپیلبرگ (1991) در نقش کاپیتان هوک، شیوع فاجعه پزشکی (1995)، درام جنایی حقوقی خفته‌ها (1996) و طنز ظاهر شد. کمدی سیاه سگ تکان دادن (1997) در کنار رابرت دنیرو.

در قرن بیست و یکم، هافمن در فیلم هایی مانند Finding Neverland (2004)، I Heart Huckabees (2004)، Stranger than Fiction (2006)، و همچنین ملاقات با فاکرها (2004) و Little Fockers (2010) ظاهر شد. هافمن کار صداپیشگی برای The Tale of Despereaux (2008) و مجموعه فیلم های Kung Fu Panda (2008-2016) را انجام داده است. در سال 2012، اولین کارگردانی خود را با کوارتت با بازی مگی اسمیت و تام کورتنی انجام داد که برای اولین بار در جشنواره بین المللی فیلم تورنتو به نمایش درآمد. در سال 2017، هافمن در درام خانوادگی نوآ بامباخ که مورد تحسین منتقدان قرار گرفت، داستان های مایروویتز بازی کرد. او دریافت کننده جوایز متعددی از جمله دو جایزه اسکار، شش جایزه گلدن گلوب (از جمله جایزه سیسیل بی. دمیل)، چهار جایزه فیلم اسکار بریتانیا، سه جایزه درام دسک و دو جایزه امی است. هافمن جایزه AFI Life Achievement Award در سال 1999 و جایزه افتخارات مرکز کندی در سال 2012 را دریافت کرد.