Dennis Hopper

دنیس لی هاپر (زاده ۱۷ مه ۱۹۳۶ – درگذشته ۲۹ مه ۲۰۱۰) بازیگر و فیلم‌ساز آمریکایی بود. او در استودیو بازیگران شرکت کرد، اولین حضور تلویزیونی خود را در سال 1954 انجام داد و کمی بعد در فیلم غول پیکر (1956) ظاهر شد. در ده سال بعد او در تلویزیون نامی دست و پا کرد و تا پایان دهه 1960 در چندین فیلم ظاهر شد، به ویژه Cool Hand Luke (1967) و Hang ‘Em High (1968). هاپر همچنین یک حرفه عکاسی پربار و تحسین شده را در دهه 1960 آغاز کرد.

هاپر اولین فیلم کارگردانی خود را با ایزی رایدر (1969) انجام داد که او و همبازی اش پیتر فوندا با تری ساترن نوشتند. این فیلم برای هاپر جایزه جشنواره فیلم کن را برای «بهترین اثر اول» و نامزدی جایزه اسکار بهترین فیلمنامه اصلی (به اشتراک گذاشته شده با فوندا و ساترن) به ارمغان آورد. روزنامه نگار آن هورنادی نوشت: «ایزی رایدر با پرتره ای از قهرمانان ضدفرهنگ که انگشتان وسط خود را به سمت ریاکاری های طبقه متوسط ​​بالا می برند، به نماد سینمایی دهه 1960 تبدیل شد، سرود سلولوئیدی برای آزادی، جسارت های ماچو و شورش ضد نظام».  متیو هیس، منتقد فیلم، نوشت: «هیچ شخصیت دیگری بهتر از آرمان گرایی از دست رفته دهه 1960 به دنیس هاپر اشاره نمی کند».

پس از شکست انتقادی و تجاری دومین فیلمش به‌عنوان کارگردان، آخرین فیلم (1971)، او روی پروژه‌های مختلف مستقل و خارجی کار کرد – که در آن‌ها اغلب به عنوان افراد بیگانه دارای اختلال روانی در فیلم‌هایی مانند سگ دیوانه مورگان (1976) تایپ می‌شد. دوست آمریکایی (1977) – تا زمانی که او برای نقشش به عنوان یک عکاس آمریکایی در فیلم «اکنون آخرالزمان» (1979) شهرت جدیدی پیدا کرد. او در ادامه سومین کار کارگردانی خود خارج از آبی (1980) را هدایت کرد، که برای آن دوباره در جشنواره کن مورد تجلیل قرار گرفت و در فیلم ماهی رامبل (1983) و آخر هفته اوسترمن (1983) ظاهر شد. او در سال 1986 زمانی که برای بازی در فیلم‌های مخمل آبی و هوسیه‌ها مورد تحسین قرار گرفت، دوباره شروع به کار کرد، که در نهایت او را نامزد دریافت جایزه اسکار بهترین بازیگر نقش مکمل مرد کرد. چهارمین بازی کارگردانی او از طریق Colors (1988) انجام شد و پس از آن یک نقش اصلی در فیلم قزل آلای پاریس (1991) نامزد جایزه امی شد. در سال 1990، دنیس هاپر فیلم The Hot Spot را کارگردانی کرد که در گیشه موفق نبود. هاپر با بازی در نقش شخصیت های منفی فیلم های Super Mario Bros. (1993)، Speed ​​(1994) و Waterworld (1995) شهرت بیشتری پیدا کرد.

کار بعدی هاپر شامل نقش اصلی در سریال تلویزیونی کوتاه مدت تصادف (2008-2009) بود که از فیلمی به همین نام الهام گرفته شده بود. او در سه فیلمی که پس از مرگ منتشر شد ظاهر شد: آلفا و امگا (2010)، آخرین جشنواره فیلم (2016) و با تاخیر طولانی آن سوی باد (2018)، که در اوایل دهه 1970 فیلمبرداری شده بود.